جیمز وب

 

رحیم قمیشی

خنده‌دار است ما عقب ماندگان از قافله علم بخواهیم در مورد تلسکوپ جیمز وب و تصاویر فوق‌العاده‌ای که فرستاده چیزی بنویسیم.
وقتی متخصصان ناسا با دیدن تصاویر ارسالی‌اش و دیدن عظمت خلقت، اشک به چشمانشان آمده، وقتی ستاره‌شناسان چندین روز است در میان حیرت و ناباوری، سکوت اختیار کرده‌اند.

دیدن ۱۳ میلیارد سال پیشتر!
دیدن کهکشان‌های در حال تولد
دیدن سیاره‌هایی با اکسیژن و آب و ابر
یقین رسیدن به اینکه ما تنها موجودات خدا نیستیم.

خدایا من چقدر خوش‌شانسم که در این زمان زندگی می‌کنم.
تو چقدر به من لطف کرده‌ای که امکان درک چنین آگاهی‌هایی را برایم فراهم ساختی.
خدایا حالا می‌فهمم وقتی می‌گوییم خدا قابل درک نیست یعنی چه. وقتی می‌گوییم وصف خدا ممکن نیست.

من چقدر خوشحالم که امروز متوجه شده‌ام آن قوم که گفته بودند خدایا برایمان نشانه‌ای بفرست چقدر کم‌عقل بوده‌اند. من امروز متوجه شده‌ام آن قومی که گفتند خدایا دشمنانمان را هلاک کن، آن قومی که گفتند ما برگزیدگان خداییم، چقدر گمراه بوده‌اند. چقدر بی‌خدا بوده‌اند!

آنها که دم از نمایندگی خدا می‌زدند چقدر حقه‌باز بوده‌اند.
خدای من، تو چقدر به ما خندیده‌ای وقتی ما تصور می‌کردیم در مرکز این خلقتیم.
وقتی ما تصور می‌کردیم با مرگ ما نسل بشر، ما موجودات دو پا که در حال تکه پاره کردن همیم، خدا چه بیکار می‌شود!
وقتی ما فکر می‌کردیم برای هر کار کوچکی می‌توانیم احضارت کنیم و تو بلافاصله بیایی و ببینی چه شده.

من نتوانستم فیلم تلسکوپ جیمز وب را دو بار هم نگاه کنم، چشم‌هایم تر می‌شدند! من چه حقیرم در برابر این همه، کره زمین چه گم است. کهکشان ما چه ناچیز است.

کاش رؤسای جمهور و بزرگان کشورهای نقطه‌ای و صفر مانند، این فیلم را می‌دیدند تا بدانند چقدر حقیرند، تا اینقدر صدایشان را صاف نکنند، اینقدر باد به غبغب نیندازند، اینقدر برای حکومت‌شان آدم نکشند! آدم زندان نکنند…
برای حکومت بر ذره‌ای کوچکتر از نقطه. کاش صاحبان زرادخانه‌های اتمی این فیلم را می‌دیدند تا از خودشان خجالت بکشند. به کجا می‌خواهند برسند؟!
به هیچ!
قدرت طلبان می‌دیدند.
چقدرند؟ هیچ!

نمی‌دانم آنها که خدا را آنقدر کوچک کردند، آنقدر کوچک کردند، که او را کشاندند میان نزاع‌های شخصی‌شان بر سر قدرت، از فردا خجالت نخواهند کشید، باز در صورت مردم نگاه کنند.
– خدا گفته مرا اطاعت کنید…
– خدا گفته اینطور بخورید، اینطور بنشینید

یعنی نمی‌دانستند روزی بشر کهکشان‌های با فاصله میلیاردها سال نوری را خواهد دید و خواهد فهمید چه دروغ‌ها که به خدا بسته نشده.
وقتش شده یک بار دیگر مفهوم خدا را در ذهنم تصحیح کنیم، خدا نمی‌تواند کوچک باشد باشد، نمی‌تواند مال هیچکس باشد، خدا نمی‌تواند وارد امور بیهوده ما شود، خدا نمی‌تواند فرمان قتل بدهد، نمی‌تواند بگوید چه بپوشم، چه بخوانم، چه بخورم، چطور دستشویی بروم.
خدا خیلی بزرگ‌تر است.
خیلی خیلی بزرگ‌تر است.

من می‌دانستم رفقای شهیدم و آنها که عاشق خدا می‌شدند، چیزهایی می‌دیدند که ما نمی‌دیدیم. چیزهایی متوجه می‌شدند که ما متوجه آن نمی‌شدیم.
این روزها شاید تنها یک ذره‌اش بر ملا شده.
با کمک تلسکوپ جیمز وب
ما گمشده‌ایم
ما محویم
ما وجود نداریم
در این شلوغی
مگر در اتصال با خدای واقعی
نه ان خدای ساختگی ذهن‌هایمان

نمی‌دانم چه بگویم
نمی‌دانم چه بنویسم…